Kim była Helena Lubomirska?
Malarstwo i życie prywatne (1783-1876)
Helena Lubomirska, urodzona 6 stycznia 1783 roku, była postacią o arystokratycznym rodowodzie, córką Józefa Aleksandra Lubomirskiego i Ludwiki Sosnowskiej. Jej życie, trwające do 14 sierpnia 1876 roku, obfitowało w artystyczne pasje i prywatne wybory, które znacząco ukształtowały jej losy. Jako utalentowana artystka, Helena odnajdywała się przede wszystkim w tworzeniu miniatury portretowe oraz portrety, co świadczy o jej wrażliwości na piękno ludzkiej twarzy i subtelność formy. W swoim życiu osobistym związała się węzłem małżeńskim z hrabią Stanisławem Adamem Mniszkiem, z którym doczekała się trójki dzieci: Felicji, Ludgardy i Adama. Po śmierci męża, Helena znalazła schronienie w Vranovie nad Dyją. Tam nie tylko oddawała się pielęgnacji otaczającego parku, ale również wykazywała się duchem filantropii, wspierając lokalne kościoły i aktywnie działając na rzecz potrzebujących. Jej zaangażowanie i oddanie zostały docenione licznymi odznaczeniami, w tym prestiżowym Krzyżem Gwiaździstym oraz Orderem św. Jana Jerozolimskiego, które świadczą o jej szacunku i pozycji w społeczeństwie epoki.
Działalność społeczna i oświatowa (1886-1939)
Druga z ważnych postaci noszących imię Helena Lubomirska, choć urodzona znacznie później (1886-1939), również zapisała się w historii Polski, ale jako niestrudzona działaczka społeczna i oświatowa. Była córką Andrzeja Lubomirskiego i Eleonory z Hussarzewskich, a jej losy potoczyły się w burzliwych czasach XX wieku. Swoje życie związała ze Stanisławem Sierakowskim, mężem stanu i prominentnym działaczem polskiej mniejszości narodowej w Niemczech. Helena Lubomirska-Lanckorońska (bo tak często ją identyfikowano) poświęciła się pracy na rzecz zachowania polskości na Warmii i Powiślu. Jej serce biło dla sprawy edukacji narodowej, co przejawiało się w organizowaniu tajnych lekcji języka polskiego oraz zakładaniu polskich przedszkoli. Działała z pasją, starając się krzewić miłość do ojczyzny i języka wśród najmłodszych pokoleń Polaków żyjących poza granicami kraju. Niestety, jej działalność i zaangażowanie spotkały się z tragicznym finałem. W październiku 1939 roku, wraz z mężem i córką Teresą, została rozstrzelana przez niemieckich okupantów, stając się ofiarą okrutnych represji. Pośmiertnie doceniono jej zasługi dla narodu polskiego, nadając jej Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Zespół Szkół Rolniczych w Kisielicach i w Waplewie Wielkim nosił imię Heleny i Stanisława Sierakowskich, upamiętniając ich trud i poświęcenie.
Droga do Polski: miłość i przeznaczenie
Helena Lubomirska-Lanckorońska: losy niezwykłe
Historia Heleny Lubomirskiej-Lanckorońskiej (ur. 1886, zm. 1939) to opowieść o niezwykłej odwadze, poświęceniu i głębokim patriotyzmie. Urodzona w zamożnej rodzinie arystokratycznej, córka Andrzeja Lubomirskiego i Eleonory z Hussarzewskich, od najmłodszych lat była świadoma swojej tożsamości i przynależności narodowej. Jej losy splotły się z losami męża, Stanisława Sierakowskiego, człowieka zaangażowanego w obronę praw polskiej mniejszości narodowej w Niemczech. To właśnie działalność męża stała się dla Heleny polem do realizacji własnych aspiracji patriotycznych. Z ogromną determinacją poświęciła się pracy oświatowej i społecznej na ziemiach polskich wcielonych do Niemiec, gdzie organizowała tajne nauczanie języka polskiego i zakładała polskie przedszkola. Działała wbrew przeciwnościom, nierzadko narażając się na represje ze strony władz niemieckich. Jej życie zakończyło się tragicznie w październiku 1939 roku, kiedy to została zamordowana przez Niemców wraz z mężem i córką Teresą. Jej śmierć była bolesną stratą dla polskiego ruchu narodowego.
Jak Helena i Jan Lubomirscy-Lanckorońscy się poznali?
Historia miłości Heleny i Jana Lubomirskich-Lanckorońskich jest równie niezwykła, co ich wspólna przyszłość. Współczesna Helena Lubomirska, która z powodzeniem prowadzi życie w Francji, a po 2008 roku zdecydowała się na przeprowadzkę do Polski, angażując się w rewitalizację rodzinnych dóbr w Szczawnicy, poznała swojego przyszłego męża w okolicznościach, które można by nazwać iście szlacheckimi. Okazuje się, że książę Jan Lubomirski-Lanckoroński, jej przyszły małżonek, jest jednocześnie jej wujkiem. To właśnie podczas uroczystości weselnych, w otoczeniu rodziny i bliskich, ich drogi się skrzyżowały. Związek ten, choć nietypowy, stanowi przykład silnego uczucia i pragnienia budowania wspólnej przyszłości. Ich ślub odbył się 28 sierpnia 2020 roku w historycznym Krakowie, co podkreśla znaczenie tradycji i dziedzictwa dla tej rodziny. Obecnie Helena i Jan Lubomirscy-Lanckorońscy dzielą swój czas między Lublinicami, Szczawnicę, Warszawę i Londyn, tworząc dynamiczny i nowoczesny model życia rodzinnego, który łączy zamiłowanie do historii z aktywnym uczestnictwem w obecnych realiach.
Współczesna Helena Lubomirska i jej zaangażowanie
Współczesna Helena Lubomirska, której życie toczy się obecnie w Polsce, jest żywym dowodem na to, że historia i tradycja mogą inspirować do aktywnego działania w teraźniejszości. Po latach spędzonych we Francji, gdzie zdobywała doświadczenie i pielęgnowała swoje korzenie, podjęła świadomą decyzję o powrocie do Polski. Jej obecność w kraju jest silnie związana z Szczawnicą, malowniczym kurortem, w którym aktywnie angażuje się w rewitalizację rodzinnych dóbr. Jest to projekt wymagający nie tylko zaangażowania finansowego, ale przede wszystkim wizji i pasji do odnawiania historycznego dziedzictwa. Helena Lubomirska nie ogranicza się jednak tylko do działań związanych z nieruchomościami. Jej aktywność świadczy o głębokim przywiązaniu do rodziny i chęci budowania silnych więzi. Wraz ze swoim mężem, księciem Janem Lubomirskim-Lanckorońskim, tworzy model rodziny, która ceni zarówno przeszłość, jak i przyszłość. Ich wspólne życie, rozpięte między Lublinicami, Szczawnicą, Warszawą i Londynem, jest dowodem na międzynarodowy charakter współczesnych rodzin arystokratycznych, które potrafią łączyć tradycję z nowoczesnością i globalnymi wyzwaniami.
Dziedzictwo rodziny Lubomirskich
Rola kobiet w historii rodziny
Rodzina Lubomirskich od wieków odgrywała znaczącą rolę w historii Polski, a kobiety w tej znamienitej linii zawsze wniosły unikalny wkład, wykraczający poza tradycyjnie pojmowane role. Zarówno Helena Lubomirska, malarz i żona hrabiego Stanisława Adama Mniszka, jak i Helena Lubomirska-Lanckorońska, działaczka społeczna i oświatowa, są tego doskonałym przykładem. Pierwsza, poprzez swoje malarstwo, nie tylko dokumentowała epokę i jej wybitne postacie, ale również tworzyła dziedzictwo artystyczne. Jej działalność charytatywna i wsparcie dla instytucji religijnych świadczą o jej zaangażowaniu w życie społeczne tamtych czasów. Druga Helena, żyjąca w trudniejszym okresie historii Polski, wykazała się niezwykłą odwagą i determinacją, poświęcając się walce o polskość na ziemiach wcielonych do Niemiec. Jej praca oświatowa i społeczna była kluczowa dla zachowania tożsamości narodowej wielu Polaków. W obu przypadkach widzimy kobiety silne, niezależne, które aktywnie kształtowały otaczającą je rzeczywistość, pozostawiając trwały ślad w historii rodziny i kraju. Ich postawy pokazują, że kobiety w rodzinie Lubomirskich zawsze były aktywnymi uczestniczkami życia publicznego i kulturalnego.
Fotografie i pamiątki
Dziedzictwo rodziny Lubomirskich jest bogate i wielowymiarowe, a jego materialnym wyrazem są liczne fotografie i pamiątki, które pozwalają nam lepiej poznać przeszłość i żyjących w niej ludzi. Szczególnie cenne są materiały związane z Heleną Lubomirską-Lanckorońską (1886-1939). Jedna z zachowanych fotografii, pochodząca z albumu książąt Lubomirskich z Przeworska, przedstawia ją siedzącą na ławce w parku, najprawdopodobniej we Lwowie. To zdjęcie jest nie tylko cennym dokumentem historycznym, ale również intymnym portretem kobiety, która żyła w burzliwych czasach i poświęciła życie walce o polskość. Oprócz fotografii, do dziedzictwa należą również liczne dokumenty, listy, dzieła sztuki, a także odznaczenia i inne przedmioty osobiste, które rzucają światło na życie i działalność członków tej znamienitej rodziny. Te materialne ślady są nieocenionym źródłem wiedzy dla historyków, genealogów, ale także dla wszystkich, którzy pragną poznać bogatą historię Polski i jej wybitnych rodów. Zachowanie i popularyzacja tych pamiątek to klucz do zrozumienia i pielęgnowania narodowego dziedzictwa.
Dodaj komentarz